In dit artikel wordt ingegaan op de achtergrond en regulering van natuurgeneeskunde in Tilburg, Nederland. Het is een stad in het zuidwesten van het land, met ongeveer 200.000 inwoners. Natuurgeneeskunde is een alternatieve medische praktijk met wortels in Europa die teruggaan tot het begin van de 19e eeuw. Ze werd echter pas na de Tweede Wereldoorlog wijdverbreid. In Noord-Amerika en sommige andere delen van de wereld is zij de laatste decennia snel gegroeid, omdat de doeltreffendheid ervan door wetenschappers niet in twijfel wordt getrokken. Veel artsen en gezondheidswerkers zijn er huiverig voor, omdat zij het zien als een potentieel slechte zorg voor de patiënt, vanwege de ideologische basis in plaats van een op bewijs gebaseerde geneeskunde. Dit artikel onderzoekt wat natuurgeneeskunde is, waar je het in Nederland kunt vinden, hoe effectief natuurgeneeskundige praktijken werkelijk zijn, en welke waarborgen er zijn om consumenten te beschermen tegen slechte zorg of gewetenloze beoefenaars.
Wat is natuurlijke geneeskunde?
Natuurgeneeskunde is een verzamelnaam voor een reeks medische systemen die zich richten op iemands natuurlijke omgeving, gezondheidsproducten en keuzes in levensstijl in plaats van medische technologie of geneesmiddelen. In natuurgeneeskundige systemen is de voorkeur voor natuurlijke producten en therapieën gebruikelijk, terwijl de meeste natuurgeneeskundigen een evidence-based benadering voorstaan. Natuurgeneeskunde is gebaseerd op wetenschappelijke principes en de veronderstelling dat het menselijk lichaam het vermogen heeft zichzelf te genezen. Het omvat een breed scala aan systemen en praktijken, zoals homeopathie, Ayurveda, Chinese geneeskunde en massagetherapie. Natuurgeneeskunde bestaat ook uit een reeks "conventionele" praktijken die gebaseerd zijn op culturele overtuigingen, niet op wetenschappelijk onderzoek. Veel natuurgeneeskundigen gebruiken bijvoorbeeld Ayurvedische behandelingen die niet door wetenschappelijk onderzoek worden ondersteund, zoals kruiden en yoga voor kwalen als hoge bloeddruk.
Geschiedenis en regelgeving van natuurgeneeskunde in Nederland.
Natuurgeneeskunde werd in Nederland geïntroduceerd na de Tweede Wereldoorlog, aanvankelijk als een tak van de conventionele geneeskunde die zich meer richtte op gezondheidsproducten dan op medische ingrepen. In de jaren zeventig begon het zwaartepunt van het beroep te verschuiven naar de bevordering van "natuurlijke" ingrepen. Dit werd aangemoedigd door de Nederlandse regering en de medische wereld, die alternatieve therapieën wilden bevorderen om het wijdverbreide wantrouwen in de reguliere geneeskunde na de oorlog te bestrijden. In 2004 besloot de Nationale Gezondheidsraad dat natuurgeneeskunde zou worden erkend als een volwaardig medisch specialisme in het kader van de bestaande wet op de "geïntegreerde geneeskunde", die conventionele medische specialismen volledige erkenning verleent naast een bredere rol in de gezondheidszorg. Momenteel zijn 11 van de 42 erkende huisartsen van het land en één specialist geregistreerd om natuurgeneeskunde te beoefenen. Het beroep kan worden uitgeoefend als een afzonderlijk specialisme binnen de conventionele geneeskunde of naast andere specialismen.
Wat vindt u in een Nederlandse praktijk voor natuurgeneeskundige zorg?
De Nederlandse Vereniging voor Natuurgeneeskunde (NVNB, www.naturopathy.org) verstrekt een lijst van geregistreerde Nederlandse natuurgeneeskundigen (ND's) die in Nederland mogen praktiseren. Er is momenteel een tekort aan ND's in het land, en veel ND's zijn geregistreerd als huisarts, die medicijnen en operaties mag voorschrijven. De NVNB heeft duidelijke richtlijnen uitgevaardigd voor geregistreerde ND's, waaraan alle artsen zich moeten houden. ND's moeten onder toezicht staan van een huisarts en mogen geen behandelingen met onbewezen voordelen voorschrijven, zoals kruidenthee, dieetplannen of yoga-oefeningen.
Filosofische basis van natuurgeneeskunde
Natuurgeneeskundigen beschouwen het menselijk lichaam als een complex netwerk van systemen, organen, weefsels en chemische stoffen, elk met hun eigen functie. Het complexe samenspel van deze factoren bepaalt gezondheid en ziekte. Natuurgeneeskundigen richten zich daarom op de levensstijl, het dieet en de omgeving van de patiënt, evenals op de traditionele geneeskunde, om medische aandoeningen aan te pakken. Zij bevorderen een "holistische" benadering, waarbij het lichaam wordt gezien als een geheel dat kan worden behandeld als een systeem in plaats van als een reeks afzonderlijke organen. Zij hangen geen bepaald medisch systeem of theorie aan, maar hebben doorgaans een algemene belangstelling voor natuurlijke producten en therapieën. Natuurgeneeskundigen kunnen ook belangstelling hebben voor andere onconventionele gezondheidssystemen.